Beste familie, Liefste Josée,
Marleen, Stefaan, Marijke en mezelf willen jullie onze oprechte medeleven betuigen bij het overlijden van Frans.
Ik zal spijtig genoeg niet aanwezig kunnen zijn omdat ik in Brazilië ben, maar mijn gedachten zijn bij jullie.
Ik mocht Frans vele jaren geleden leren kennen als coach bij Oxaco Voetbal. Naast de ambitie om goede resultaten neer te zetten, was Frans steeds getrouw op post met aandacht voor ieder van ons. Hij slaagde er steeds in om die jonge snaken in goede banen te leiden en te motiveren. Want naast resultaten was de vriendschapsband en samenhorigheid zeer belangrijk voor hem.
Frans vertelde me over de dagen dat hij met de voetballen achterop de fiets naar het Rivierenhof reed. Later ging het richting Capenberg. Frans was aan zijn laatste jaren in zijn beroepsloopbaan toen ik bij hem in de ploeg kwam. Hij had een mooie carriereuitgebouwd, maar bleef heel bescheiden over zijn prestaties.
De jaarlijkse feestjes werden opgeluisterd met een goed voorbereide speech. De statistieken werden perfect bijgehouden en ook de mindere spelers kwamen steeds aan de beurt. Frans had zijn hart op de juiste plaats.
Frans zette zich niet alleen in voor Oxaco voetbal. Hij was aktief bij de Senioren aktiviteiten, droeg uitgebreid bij tot wat Capenberg uiteindelijk geworden is. Hij speelde er ook graag biljart, al moest de tafel regelmatig bijgeregeld worden na de vele keren dat ze aan de kant gezet werd.
Frans speelde ook nog vele jaren tennis en leefde zich hier geweldig in uit.
Familie was zeer belangrijk voor hem. Hij was er ook bij tijdens de begrafenis van mijn schoonvader Piet Verdonk. Hij was zeer begaan met zijn familie en het verlies van mensen dicht bij hem heeft hem altijd zeer sterk geraakt.
Ik zal me Frans steeds herinneren als de toffe coach en mentor, maar misschien nog meer als de gevoelige man met aandacht voor alles en iedereen. Hij zal altijd een voorbeeld voor me blijven, bescheiden maar toch steeds aanwezig.
Ik hoop dat de leuke herinneringen ons nog veel zullen doen glimlachen en knipogen naar wat we mochten meemaken. Zo kan de pijn en het verdriet misschien plaats vinden voor de dankbaarheid dat we Frans mochten kennen.
Veel sterkte !
Eric Peeters.
Condoléances