Anna Peters

  Dit waren de laatste woorden die ik vorige week zaterdag tegen je zei.   Deze woorden heb ik vaker herhaald. Het begon zo’n 20 jaar geleden als ik bij jou en Pa bleef slapen. Lekker vast ingestopt in dat grote bed en de deur op een kier.   Vele jaren ben ik bij jullie blijven slapen. Ik herinner me ook nog veel.   Samen met Pa bij Erik iets gaan eten, samen naar tante Maria gaan in Grote Spouwen, samen naar deze kerk, samen wandelen aan zee, samen naar Familie kijken, samen naar de kermis, veel hebben we samen gedaan. Ik zal het nooit vergeten.   De GSM gebruiken, Kebab eten, op de computer spelen, dat heb ik jou geleerd.
Maar jij hebt me nog veel meer geleerd: kaarten, wafels bakken, rekenen met speelgoed geld in ons geïmproviseerd winkeltje in de bureau van Pa, bonen plukken, confituur maken, frieten snijden, en nog zoveel meer. Niemand zou het beter gekund hebben dan jij. Bedankt daarvoor.   Als tiener zelfs als twintiger bleef ik slapen. En ik was altijd welkom. Ook de afgelopen jaren kwam ik vaak op bezoek, was het nog geen 12u, dan kon je het niet laten om iets meer te koken, zodat ik & An konden mee eten. En Make, ’t was altijd lekker.   Als ik soms iets over de toekomst zei, kwam je met het zinnetje: “Ma jong toch, dan ben ik er niet meer.” En dan was ik boos. Ik hoorde je niet graag over de dood praten. Vorige week deed je het nog. En ook toen zei ik: “Ma dat hoor ik niet graag!” “’k Weet het, menke” zei je toen. Maar weet Ma, ik ben nu niet boos op je hoor. Je tijd was gekomen, en ik hoop dat je gelukkig bent. Want de laatste dagen waren niet gemakkelijk voor je.   Op onze trouwdag wou je er opperbest uitzien, en Ma, dat was gelukt hoor. Je straalde de hele dag. Ik danste met jou, de tweede mooiste vrouw van het feest. Jij en ik waren blij dat je dit kon meemaken. Zo ook de geboorte van Krijn, je had niet verwacht ooit een achterkleinkind te hebben, maar ook dat heb je mogen mee maken. Krijn was trouwens het enige wat je de laatste weken en maanden nog interesseerde, daar heb je je regelmatig aan kunnen optrekken. We zagen je dan steeds weer glunderen. En weet dat je hem nu elke dag, overal en altijd kan zien.   Ik heb nu wel een probleem, ik heb geen Meter meer. Ik heb al vele grote stappen in mijn leven gezet, en je was er steeds bij om me te helpen. Je hebt je taak als Meter dan ook perfect uitgevoerd, echt waar. Hier wil ik je heel erg voor bedanken. Dit heb ik deels al gedaan door de afgelopen weken extra voor je te zorgen, en ik zal dit blijven doen. Ik zal Pa helpen waar hulp nodig is, ik zal je laatste rustplaats onderhouden, ik zal je eeuwig in mijn hart dragen.

Jelle