Peter Hamal

Dag Peter
Dag vriend

Vaders eerste werk 's morgens om 5 uur was de radio opzetten. Om 8 uur moesten de rolluiken omhoog, je bedankte hem dan met een glimlach.
Ma had haar bezigheid met je, van 's morgensvroeg tot 's avondslaat, maar dat deerde haar niet. Ze deed het met liefde en vol zorgen voor je.
Als er pauze was bij je favoriete feuilleton "familie" bekeek je vader om te zeggen dat hij cola moest ingieten in je bekertje. Dit bekertje moest hij in je kamer zetten, om het dan voor het slapengaan op te drinken.
Je mocht zolang opblijven als je wou. Als je moe werd, maakte je het mama wel duidelijk dat je slapen wou gaan. Mama maakte je gereed voor het slapengaan, radio op en lichtje aan.

Iedere zondag luisterde je naar "funiculi funicula", dan kwam je tot rust na een lange week zei je. Op maandagmorgen begon je al te vragen voor volgende zondag, we moesten het maar eens na al die jaren vergeten!

Je ma was alles voor je. Je mocht overal mee naartoe met ons. Als je eens niet mee kon, dan ging je zonder problemen vroeger je bed in en luisterde je naar de radio.
Als ze ging kienen met Alex en Daphne, duimde je nooit voor haar, maar enkel voor Daphne!

Vroeger toen je nog mocht eten, genoot je echt van een bouchétje of een patéke. Toen je een canule kreeg, mocht dit helaas niet meer. Je kreeg toen sondevoeding, maar je had nog altijd zin in iets zoets. Ook al mocht je normaal van de doktoren niets drinken, omdat het toch geen nut had zeiden ze, toch had je graag je dagelijkse portie chocolademelk, cola en één vanille Actimel.
's Morgens begon je de dag al met een colaatje, 's middags één Actimel. Ronnie had je gezegd dat je daar sterkere botten van kreeg, en als hij dat dronk wou jij dat ook!
Chocomelk dronk je ook graag, maar alleen warme die je liet afkoelen. Je vond dat een koude choco niet dezelfde smaak had als een afgekoelde. Typisch Hamal, je eigen goesting!

Je had veel plezier in het eeuwige geruzie bij de voetbal tussen Alex en ma voor Genk en Ronnie voor Sint- Truiden! En als ze dan tegen elkaar speelde legde je samen met mama op voorhand een Racing-Genk sjaal op de zetel waarin Ronnie ging zitten om tv te kijken, gewoon om Ronnie te plagen.

Als je meeging in een lingeriewinkel, had je dikwijls alles wat aan de rekken hing mee aan je vingers.
Liepen er bekende dames in je buurt met een kort rokje aan, dan zat je garantie te friemelen aan de billen! Maar dat deerde niemand, dan lachte je nog eens zo lief!

Ronnie, Daphne en Jason beschouwde je onmiddellijk als familie.
Jason hielp de 2 Anita's van de thuisverpleging om je 's morgens te wassen en te verzorgen. Regelmatig sprong hij op je schoot om je een knuffel of een kusje te geven.
Je zag er zo naar uit om jouw en vaders verjaardag volgende maand te vieren, nog eens samen met heel de familie te barbecueën. Je stond dan bij Ronnie en Daphne, zien dat alles in orde was en dat ze zeker het vlees niet lieten aanbranden!

Plagen en zagen, maar nooit klagen, dit zou jouw levensmotto geweest kunnen zijn. Klagen om pijn of om naar het ziekenhuis te gaan, dit deed je nooit. Je kende je artsen en verplegend personeel in de verschillende ziekenhuizen. Zolang ze je maar alles uitlegden wat ze deden of wat er ging gebeuren met je, was je gerustgesteld.

Je kon misschien niets zeggen, maar met je ogen en je glimlach verstonden wij genoeg. Je kon ons altijd alles duidelijk maken wat je bedoelde.
Je kon de klok niet lezen, maar toch wist je op welke tijdstippen van de dag één of ander programma op de radio of tv begon. Welke dag het was, wist je door welke tv-programma's er op waren.

Je was zo slim, veel verstandelijker dan buitenstaanders voor mogelijk hielden. Je begreep alles, vaak meer dan nodig was. Alles moest je horen en zien. Iets geheim houden kon je niet. Zodra je mama zag, vertelde je haar alles. Ook op school had je geen geheimen, je vertelde er over alle dingen die je thuis had meegemaakt.
Je hebt ten volle geprofiteerd van het leven, zelfs tot het laatste moment.
We hebben veel momenten samen beleefd, met vreugde maar ook met verdriet. Een paar keer lag je tussen leven en dood, maar ben je er iedere keer goed uitgekomen. We wisten wel dat er een dag zou komen dat je niet meer bij ons zou zijn, maar dat die dag afgelopen zaterdag was dat had niemand kunnen denken. We hadden nog zoveel plezier samen kunnen beleven, nog zoveel dingen samen kunnen doen. Maar wij weten dat je er nog altijd bij zal zijn, is het niet fysiek dan wel in ons hart.
Je zei altijd dat je naar school ging om uit te rusten, welnu rust maar goed uit!

Om het met de woorden van Bram Vermeulen te zeggen:
Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten.

En als ik dood ga, treur maar niet
ik ben niet echt weg moet je weten
het is het verlangen dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.

En als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is maar een lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij mij bent vergeten

                                   -Ann-

 

Zittend in je rolstoel, gevangen tussen "JA" en "NEEN", gevangen in je kwetsbare lichaam, wist jij, Peter, een plaatsje te veroveren in de harten van ons allen. Je was een lieve, snuggere kerel. Je wist en begreep heel veel, maar je kon het vaak niet zeggen. Als we je een vraag stelden, keek je met je ogen, bliksemsnel, koos je tussen "JA" en "NEEN". Het was niet altijd gemakkelijk om je te begrijpen, Peter. En toegegeven, soms hadden we ook niet genoeg geduld of stelden we niet altijd de juiste vragen. Toch was één ding altijd zeker. Als wij het niet wisten ... dan was er "ma", uw toeverlaat, uw stem, uw alles. Wat oogcontact, een rake vraag, moederinstinct, ... je voelde je door haar echt begrepen. Daarom was je ook graag thuis, tussen je familie, bij ma en pa, bij Ann, Ronnie, Alex en Daphne. En voor Jason en Chelsea, de jongste spruitjes van de familie, was jij nonkel nummer één. Ze mochten vaak bij jou op schoot zitten. Daar kon je echt van genieten.

Op 26 februari 1990 kwam je als 13 jarige jongen naar Ter Heide. Je ouders zochten steun voor de zware zorgen die je nodig had. Die vonden ze in Huis 4. Maar tieners worden snel volwassen. Op 30 augustus 1999, je was toen net 23 geworden, verhuisde je naar Berk 2, je tweede thuis. Hier had je een eigen kamer die je had ingericht met de kleuren "blauw en wit", de kleuren van je geliefde voetbalclub "Racing Genk". Je leefde mee met hun overwinningen en nederlagen. En als er gediscuteerd werd over voetbal, was jij er graag bij. Je luisterde ook vol aandacht naar je favoriete muziekprogramma "Funiculi, Funicula" op zondagavond. Verder keek je graag naar je favoriete tv-programma's. Die koos je zelf. En ook al kon je geen gewone voeding meer eten, toch keek je met veel plezier naar kookprogramma's. Tussendoor een slokje cola of chocomel, daar was je dankbaar voor. En er waren plannen. Dit jaar zou je met je vrienden van Berk 2 op vakantie gaan. Iets waar je echt naar uitkeek.

Vorige zaterdag was het warm. De zon stond hoog aan de hemel. Je voelde je niet zo lekker. Rustig blijven. Geen paniek. Er kon je niets gebeuren, want ma was bij je. Ze had je al zoveel keren geholpen en gerustgesteld. Ze had al zo vaak aan je zijde gestaan als het wat moeilijker ging. Het zou ook nu wel in orde komen. Op zoek naar hulp, op weg naar het ziekenhuis, ging het plots niet meer. Je ogen bleven stilstaan, eindeloos starend naar de hemel. Geen "JA" , geen "NEEN" meer, geen twijfel, geen pijn meer .... Rust.

We zullen je missen Peter. Ondanks al je kwetsbaarheden en zorgen behield je steeds je vriendelijke lach. Er zal een leegte in ons hart zijn. Het ga je goed daarboven. Dag Peter.