Julia Hermans

 

Julia werd geboren in Lauw bij Tongeren. Ze was de jongste in een gezin van 5.

Ze had een fijne jeugd, dat hebben we toch altijd begrepen uit de verhalen die ze

vertelde: ze werd verwend door haar oudere zussen en broers.

Tijdens de mobilisatie (WO II) leerde ze haar echtgenoot kennen: Louis, afkomstig van As,

en indertijd gemobiliseerd in Koninksem (vlakbij Lauw).

Ze trouwden en gingen in As wonen.  Ze waren ondernemend en bouwden een huis op de Pauwengraaf. In 1949 verhuisden ze dus naar de Pauwengraaf in Eisden om er een schoenwinkel uit te baten. Louis bleef als bediende werken op de mijn van Zwartberg terwijl Julia overdag de winkel, de zorg voor haar bejaarde ouders en 2 kleine kinderen op zich nam. Schoenwinkel "Perfect" was bekend. Mijnwerkers kwamen hun "Putschoenen" daar afhalen. Julia was daardoor een bekend figuur voor vele tuinwijkbewoners.

 In de jaren 60 werd de schoenwinkel ingeruild voor een droogkuis.

 Ze is dus altijd een ondernemende vrouw geweest.

Maar ook een sociale en gastvrije vrouw. Met haar man, die jarenlang secretaris was van Patro Eisden genoot ze van het voetbal. Op de thuiswedstrijden zorgde ze achteraf voor de receptie van scheidsrechters en bezoekers. Op de uitwedstrijden reisden ze met de spelersbus het ganse land door.

Spelers die nog geen opvang hadden, waren bij haar te gast voor vol pension.

Spelers die verderaf woonden wisten waar ze welkom waren voor een stevige maaltijd.

Ze was ook een lieve moeder en grootmoeder voor haar 2 kinderen en 4 kleinkinderen. Bomma Engelke stond altijd klaar met moeske met ballekens en een lieve knuffel.

Ze was vooral fier op de prestaties van de kleinkinderen, hun studieresultaten zowel als hun

sportprestaties. Ze stond er wel op dat iedereen altijd netjes voor de dag kwam.

Zelf was ze ook een fiere, verzorgde vrouw.  

Ze was ook een zeer realistische vrouw. Ze wist dat het leven hard kon zijn. Haar beide broers zijn jong gestorven. Ze had in de loop der jaren haar hele familie en vele vrienden zien overlijden.

Na de dood van haar man in 1986,  zocht ze onmiddellijk nieuwe kontakten met verenigingen. Ze was actief lid van ziekenzorg. Ze was enthousiast aanwezig op alle feestjes van de gepensioneerden bond.

Ze genoot ook van het goede contact met haar vriendinnen. Samen zaten ze uren te babbelen op terrasjes en feestjes of gewoon thuis op de zetel.

 Haar rijkgevulde leven werd bekroond met de geboorte van haar achterkleinkinderen, haar nieuwe oogappels.

Ze was ook een eigenzinnige en zelfzekere vrouw. Ze wist de dingen naar haar hand te zetten. Ze maakte nog grootse plannen. Plannen om 100 te worden maar dat heeft niet mogen zijn......

 

 Tekst Jasmien voor de kleinkinderen

"Als ene minsj maar goot kent eten" Veel herinneringen aan bomma draaien om 'eten'.

"Bomma kan toch nog goed koken hé" was een vaste afsluiter van een maaltijd bij haar thuis.

Als je op reis was hoefde je op het kaartje geen vermelding te maken van de prachtige natuur of de tempels die je bezocht had.. "'t eten is hier goed" en bomma was tevreden. Ze was nogal kieskeurig. We zijn allemaal al met een rood hoofd bij de slager buiten gegaan omdat bomma toch even zeker moest zijn dat het vlees wel vers was. En dan de vele expedities waar we op uit werden gestuurd.. de ene week was er het vispannetje dat moeke zo lekker vond, de week erna dook er een nog betere versie op ...Veel later kwamen er de urenlange discussies met mama over de maaltijden die al dan niet bij haar thuis geleverd zouden worden.

Maar eten ging niet om 'eten' alleen. Het betekende voor bomma ook samen zijn met de mensen die ze graag om zich heen had... De herinneringen hieraan beginnen voor ons al vroeg.. Op zondagmorgen pistolé's met confiture bij bomma, heel veel confiture.. Woensdagmiddag: moeske ! Hoe groot de ketel ook was, hij was altijd leeg. Jaren hebben we daar met ons vijven rond de tafel gezeten. Later, toen we niet meer op woensdagmiddag vrij hadden werden die eetmomenten verplaatst. Moeske werd vervangen door macaroni met kaas en hesp, gooj sjink. En de wekelijkse gast op dinsdagmiddag werd Anita. Op zondagen kreeg ik dan dezelfde menu voorgeschoteld. De laatste jaren kwam er een nieuwe traditie: uit eten met bomma haar verjaardag, alleen met de kleinkinderen en de partners. Zo ook vorig jaar:" Beej dij medam van heej boven". 't Was een prachtige avond... het restaurant voor ons alleen, Dana Winner en dan ook nog een serenade van Andrea Bocelli. Bomma straalde ...We hebben allemaal heel hard gelachen die avond.

"Als ene minsj maar goot kent eten" ..Dat ging de laatste weken niet meer zo goed hé bomma... We hebben allemaal ons best gedaan. En af en toe gunde je ons de glorie van de overwinning. Bomma heeft vandaag wat soep gegeten...Iedereen opgelucht. Want zolang bomma nog kan eten zal 't wel in orde komen. Maar je kon niet meer eten.. en 't kwam niet in orde..

Bomma, wij zullen vaak aan u op die moeskes-woensdagen denken, die ene avond in de Zero Zero vergeten we nooit. En zoals ge zo vaak gezegd hebt in het ziekenhuis... We zullen nog vaak allemaal samen gaan eten.

Uw engelkes,